«Βροχή πάνω σε μαύρη σκόνη»

Εκείνο το βράδυ έκλαψα… έκλαψα πολύ. Έκλαψα  τόσο που τα μάτια μου μετά βίας μπορούσαν να ανοίξουν απ’ το πρήξιμο. Δεν έχει σημασία η αιτία και τώρα που το ξανασκέφτομαι καλύτερα, ίσως ήταν απλά η αφορμή.

Είχα χρόνια να κλάψω και αυτό με έκανε να πιστεύω ότι έχω γίνει πιο δυνατή. Όποτε το σκεφτόμουν με γέμιζε ικανοποίηση και αυτοπεποίθηση. Όταν όμως το πρώτο δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου και χωρίς να το καταλάβω μετατράπηκε σε γοερό κλάμα, τότε κατάλαβα το πόσο είχα εγκλωβίσει τον εαυτό μου όλο αυτόν τον καιρό. Το πόσο σκληρή και όχι δυνατή είχα γίνει.

Έκλαψα για ώρες και όταν τελικά καταλάγιασε αυτή η εσωτερική μου τρικυμία, αισθάνθηκα ακριβώς όπως μια θάλασσα μετά την καταιγίδα… γαλήνια, ελαφρύτερη και λυτρωμένη.

Γεννιόμαστε με κλάμα και κάθε φορά που στην μετέπειτα ζωή μας κλαίμε, τόσο ανεπιτήδευτα και βαθιά, είναι σαν να γεννιόμαστε ξανά απ’ την αρχή. Νιώθουμε αγνοί και ευάλωτοι σαν ένα μωρό, και η ψυχή μας καθαρή πια είναι έτοιμη να γεμίσει όμορφα συναισθήματα.

«Μόνον ο Θεός ξέρει πως ποτέ δεν πρέπει να ντρεπόμαστε για τα κλάματά μας, γιατί είναι βροχή πάνω στη μαύρη σκόνη της γης που σκεπάζει τις σκληρές μας καρδιές»

(Κ. Ντίκενς, «Μεγάλες Προσδοκίες»)

H. Sininho